onze eerste adoptiehond uit Griekenland. Zuco was een echte allemansvriend. Hij was ziek en bleek pijn te hebben. Dat uitte hij niet alleen fysiek, maar ook mentaal in angst. Mijn eerste ervaring hoeveel invloed het lichaam heeft op gedrag. Door mijn zoektocht om Zuco zo goed mogelijk te kunnen ondersteunen, kwam ik bij massage terecht. Een fantastische manier om hem fysiek en mentaal te kunnen helpen. Mede door massage bloeide hij op en heeft hij in de jaren die hij nog had, alles eruit gehaald wat erin zat. En voor mij is het niet alleen bij de basisopleiding massage en het helpen van Zuco gebleven 😉
Zij was onze tweede adoptiehond uit Griekenland. Zij kwam bij ons in noodopvang. Saar was toen 9 jaar en had al meerdere adressen gehad. Ze blafte en gromde uit angst alles weg en bouwde heel snel spanning op. Ze toonde geen eigen initiatief, wist eigenlijk niet zo goed hoe ze hond moest zijn. Saar zien ontpoppen tot echte hond was één van de mooiste dingen om te zien. Ergens achter dat enorme pantser zat een zachtaardige, lieve, trouwe en zelfs een beetje ondeugende hond. Ook Saar had fysieke problemen die invloed hadden op haar gedrag en haar gedrag had invloed op haar fysieke gestel. Weer kwamen mijn massageskills goed van pas. Zij was onze eerste foster failure…
een dame apart. De meest bijzondere hond tot nu toe. Onze eerste Roemeense adoptiehond. Pepita had nog niet in huis en met mensen samen geleefd toen ze bij ons kwam wonen. Ze had 1,5 jaar op straat geleefd en is in een gemeenteshelter bevallen van haar pup. Pepita was zeer prikkelgevoelig en andere mensen en honden vond ze veel te spannend. Aanraking was teveel. Pepita had dus heel veel te leren en te verwerken. We zijn nu jaren verder en ze is de rust zelve in huis. Mensen vindt ze steeds leuker, maar onbekende honden zijn af en toe nog een uitdaging. We zitten nog steeds in een leerproces, maar ze moest dan ook van ver komen. Ook bij Pepita speelt pijn een rol door een trauma in haar rechterheup. Van niet graag aangeraakt worden, kan ze er nu geen genoeg meer van krijgen. Zowel fysiek als mentaal kan ik haar nu dagelijks ondersteunen met massage. Ze komt er zelfs om vragen.
woont sinds eind 2019 bij ons. Onze 4e adoptiehond en 2e foster failure. Vlak na het overlijden van Saar werd ons gevraagd of we hem konden opvangen. Dat kwam wat rauw op ons dak, maar ze zaten echt omhoog. Mouss was namelijk vrij complex en al meerdere keren herplaatst. Hij is allesbehalve zo knuffelbaar als hij eruit ziet. In zijn eerste periode van zijn leven als kettinghond heeft Mouss geleerd dat vluchten niet kon, bevriezen niet veel zin had en agressie dé manier was om ‘gevaar’ op afstand te houden. Opgroeiend aan de ketting heeft hij waarschijnlijk niet veel meegekregen van de buitenwereld. Veel is daarom nieuw, spannend en ziet hij als gevaar. En bij gevaar doet hij wat hij geleerd heeft: agressie inzetten. Wij vinden het mooi om te zien hoe Mouss ontdooit, leert dat wat hij als gevaar zag, helemaal niet zo spannend of gevaarlijk is. Zich ontpopt als een vrolijke clown en steeds meer contact zoekt. Wij zijn geen gevaar meer voor hem. Pepita is zijn steun en toeverlaat. Zij, die ooit zelf geen raad wist met het leven in huis, is nu de stabiele factor in het leven van Mouss. En het zal je niet verbazen, ook bij Mouss speelt pijn een rol. Helaas kan ik hem nog niet ondersteunen met massage, want aanraking is voor nu nog een stap te ver. Hoe ironisch, een massagetherapeut met een hond die niet aangeraakt kan worden 😉
Last but not least….mijn steun en toeverlaat: man Olaf. En niet te vergeten onze lieve katten Appie en Woody.
Allen ben ik enorm dankbaar voor wie ik nu ben!